سرخارگل

سرخارگل

نام علمی: Echanacea purpurea

نام انگلیسی: Purple coneflower

نام جنس اکیناسه از کلمه یونانی اکینو به معنی خارپشت گرفته شده است که نشان دهنده خاردار بودن گل‌های این گیاه می‌باشد.

این نام برای اولین بار، اواخر سال1700 توسط کنرادمانخ گیاه شناس معروف آلمانی به این گیاه اطلاق شد.

مشخصات گیاه

گونه‌های مختلف سرخارگل، گیاهانی علفی و چند ساله هستند.

این گیاهان متعلق به تیره کاسنی

(گل ستاره‌ای‌ها) می باشد.

ارتفاع بوته: 150 – 80 سانتی متر

ریشه مستقیم بوده و به طور عمیق در خاک فرو می رود. 

ساقه استوانه ای، مستقیم و محکم بوده و دارای انشعابهای فراوانی است.

برگ پهن، کم وبیش نیزه‌ای یا بیضوی شکل و به ندرت دندانه دار است.

نیاز های اکولوژی (دما ، رطوبت) 

بذور گونه‌های مختلف سرخارگل در دمای 18 تا 26 درجه سانتی گراد سبز می‌شوند.

رطوبت کافی نقش مهمی در سبز شدن بذرهای سرخارگل دارد.

این گونه سرخارگل در طول رویش به نور و هوای نسبتا گرم نیاز دارند.

آبیاری منظم و به موقع نقش مهمی در افزایش عملکرد محصول و همچنین افزایش مقدار مواد موثرا آن‌ها دارد.

مواد موثره موجود در ریشه و پیکر رویشی گونه‌های مختلف سرخارگل خاصیت ضد قارچ، ضد باکتری و ضد ویروسی داشته و از آن‌ها داروهای پیشگیری کننده و همچنین معالجه کننده سرماخوردگی و بیماری‌های تنفسی تهیه می‌شود. مواد موثره گونه‌های مختلف سرخارگل همچنین با افزایش تولید ایمونوگلوبولین ج در خون سبب تقویت سیستم دفاعی بدن می‌شوند. 

پیکر رویشی و ریشه این گیاهان حاوی مواد موثره ارزشمندی هستند. مهم‌ترین این ترکیب‌ها اسید کافئیک و مشتقات آن ،ترکیب‌های آلکیل آمیدی،پلی ساکارید ها و اسانس‌ها می‌باشند. مشتقات اسید کافئیک مانند اسید شیکوریک و اکیناکوزید در ریشه و پیکر رویشی گونه‌های مختلف سرخار گل وجود دارند.

ریشه و پیکر رویشی گونه‌های مختلف سرخارگل همچنین حاوی فلاونوئید،پلی استیلن و آلکالوئید می‌باشد. در پیکر رویشی این گیاهان وجود مقادیری از آلکالوئید پبرولیزیدین (مانند توسیلاگین و ایزوتوسیلاگین ) گزارش شده است.